[SF] TAEMIN X KEY >>ฉันและเธอ

เนื้อเรื่อง

TITLE::ฉันและเธอ

PAIRING::LEE TAEMIN X KIM KIBUM
AUTHOR::Qsiar

STATUS::Short Fiction [SF]
AUTHOR NOTE::ช๊อทฟิคแทคีย์เรื่องแรก แปลกๆรึเปล่าไม่รู้ ยังไงก็ขอฝากตัว และช่วยติชมกันด้วยเจ้าค่ะ~!!

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

นานแล้วรึยัง? ตั้งแต่วันที่เราต้องจากกัน เธอว่านานแล้วรึยัง? ที่ฉันไม่พบเธอ

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้สิ อย่าดื้อน่า”

 

 

“…..”

 

 

“นี่ อย่างอแงสิ เราตกลงกันแล้วไง”

 

 

“…..”

 

 

“อะไรล่ะ ก็มันยังไม่ได้ตอนนี้ไง อย่างอนสิ”

 

 

“.....”

 

 

“โอ๋ๆๆ ก็นายยังต้องสอบอยู่นี่ เราจะพามาด้วยได้ไงหละ?”

 

 

“.....”

 

 

“แทมิน..อย่าเงียบได้ไหม? เรารู้สึกไม่ดีเลย”

 

 

 

 

 

 

 

ถึงตรงนี้ คุณชายตัวเล็กบางเริ่มจะขมวดคิ้วเป็นปมแน่นขึ้นเรื่อยๆ ด้วยคิดหาวิธีง้อเจ้าเด็กแก่แดดที่ยืนยันเต็มที่ว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ดูการกระทำสิ ตรงกันข้ามเลย..

 

 

จะอะไรเสียอีก แค่คีย์จะต้องมีธุระด่วนมาทำงานวิจัยที่อเมริกาแค่ครึ่งเดือนเท่านั้นแหละ แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่เจ้าเด็กข้างบ้านน่ะสิ มันดันจะมางอนอะไรไร้สาระ งอนง้อขอตามมาด้วยทั้งๆที่ตัวเองก็ยังติดสอบเสียอย่างนั้น..

 

 

จะห่วงมากมายอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ขนาดพ่อแม่ยังไม่ห่วงไม่ห้ามขนาดนี้เลย ก็แค่มาทำงานในเมืองที่เคยอยู่มานานเป็นปี อะไรๆก็คุ้นตาไปหมด

 

 

 

 

 

 

 

แค่มา..โดยไม่ได้บอกไว้ก่อน เท่านั้นเอง คนเป็นแฟนกัน ก็น่าจะเข้าใจ ไม่ใช่หรอ?

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

อยากบอกว่าคิดถึงทุกวัน มีแต่ความคำนึงส่งถึงเธอ แต่ว่าคนที่คิดถึงเสมอ จะคิดถึงกันบ้างรึเปล่า?

 

 

ที่เฝ้าโทร.ไปหา เธอทำอะไรที่ไหน? ฉันถามด้วยความเป็นไป เพราะไม่รู้ว่าเธอยังปลอดภัยดีรึเปล่า

 

 

..รู้รึเปล่า..

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

“คีย์..ว่างไหม?”

 

 

เสียงนุ่มทอดผ่านสายโทรศัพท์มาเอื่อยๆ พอจะรู้ได้ว่าคำตอบของคำถามจะเป็นอย่างไร

 

 

“ไม่ว่างเลย..ไว้โทร.มาวันหลังได้ไหม? ตอนนี้เรายังติดวิจัยอยู่..”

 

 

นั่นปะไร ว่าแล้วไม่มีผิด ตอนสอบทำไมเดาไม่ถูกเผงอย่างนี้บ้างนะ?

 

 

“อือ”

 

 

จำใจวางหูโทรศัพท์ลงด้วยท่าทีหงอยๆ ทำอะไรไม่ได้ ก็เค้างานยุ่งนี่เนอะ

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

แล้ว..ในวันคืนอันแสนเหงา ให้เธอรับรู้เรื่องราว ว่าฉันเขียนข้อความและส่งไปแสนไกล

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

ครึ่ก ครึ่ก..

 

 

..1 ข้อความใหม่..

 

 

นิ้วเรียวจิ้มจึ้กลงบนปุ่มกดโทรศัพท์มือถือสีขาวเรื่องจิ๋วของตัวเองด้วยความเคยชิน ทั้งๆที่สายตายังจับจ้องอยู่กับผลการวิจัย..

 

 

 

 

 

 

 

ว่างเมื่อไหร่ โทร.กลับด้วย เป็นห่วง

 

คิดถึงมากๆ

 

>33333

 

แทมิน.

 

 

 

 

 

 

 

จะส่งมาทำไมตอนนี้ล่ะเนี่ย คนยิ่งยุ่งๆอยู่..

 

 

แม้ปากจะบ่นขมุบขมิบอย่างนั้น แต่นิ้วเรียวก็ยังอุตส่าห์จะกดข้อความส่งกลับไปอย่างว่องไว

 

 

 

 

 

 

 

คิดถึงเหมือนกัน แต่ยุ่งมาก

 

ดูแลตัวเองด้วย^^

 

คิมคีย์.

 

 

 

 

 

 

 

แค่นี้แหละ..

 

 

ข้อความสั้นๆแค่นี้ที่ทำให้ทั้งคนรับและคนส่งนั่งอมยิ้มไปได้เป็นวัน..

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

ให้เธอมั่นใจว่า..

 

 

ฉันและเธอ เราจะมีกันเสมอ อย่าห่วงเลย ฉันคิดถึงเธอ..ตลอดเวลา

 

 

กับคำว่าฉันและเธอ ยิ่งไกลยิ่งรู้คุณค่า ยิ่งผ่านเวลายิ่งทำให้มันมีความหมาย..

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

คืนนี้ดาวสวย..

 

 

ใช่..คีย์ที่คอยบ่นคอยว่าแทมินตลอดเวลาว่าให้ไปอ่านหนังสือ ว่าให้ตั้งใจเรียน เพราะตัวเองงานยุ่ง ไม่มีเวลาจะคอยไปติวให้อย่างแต่ก่อน

 

 

แต่ตอนนี้ คิมคีย์กลับว่างมานั่งชมดาว..

 

 

เพราะอะไร?..

 

 

 

ถ้าไม่ใช่ไอ้เด็กขี้งอนนั่น เด็กข้างบ้านที่เคยโทร.มาตามตื๊ออยู่ทุกวัน แต่จู่ๆก็หายไป ทั้งๆที่คีย์จำได้แม่นยำว่าวันนี้เป็นวันที่หมอนั่นสอบเสร็จพอดี

 

 

แต่ทำไม..ทำไมสอบเสร็จแล้วถึงไม่โทร.มา โทร.ไป ก็ไม่รับ แถมไม่โทร.กลับ ที่ร้ายไปกว่านั้นยังปิดเครื่องหนีเสียด้วยซ้ำ เป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ หัดทำตัวให้คนเป็นห่วงอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ..ลี แทมิน

 

 

แบบนี้..มันน่าโมโหไหมล่ะ?

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

มันคงจะนานเกินไป เพราะอยู่กับคนมากมายก็ยังเหงา ก็เพราะวันแล้ววันเล่า ที่ฉันต้องทรมาน

 

 

ก็เพราะคิดถึงมากมาย ยิ่งห่างไกลเท่าไรยิ่งห่วงกัน ก็ไม่รู้ว่าคนดีของฉันจะมีใครดูแลรึเปล่า

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

วันที่สามแล้ว..

 

 

คีย์ยังคงทำงานวิจัยต่อไปได้เรื่อยๆอย่างมีสมาธิดีเสียด้วยสิ

 

 

อย่าหวังเลยแทมิน..คนอย่างคีย์น่ะ แยกแยะเป็น เรื่องไหนเรื่องงาน เรื่องไหนเรื่องส่วนตัว ไม่เอามาปนกันให้งานเสียได้ง่ายๆหรอกนะ..

 

 

 

 

 

 

ถึงแม้งานไม่เสีย..แต่อารมณ์ของคีย์เองนี่แหละที่จะเสียเอาง่ายๆ

 

 

ทำไมไม่โทร.มาสักที

 

 

ข้อความสักฉบับก็ยังไม่มี

 

 

เป็นอะไรไปรึเปล่าก็ไม่รู้เลย

 

 

ติดต่อก็ไม่ได้ ปล่อยให้ฉันกระวนกระวายใจอยู่คนเดียว

 

 

นายจะเป็นยังไงบ้าง? จะทำให้ฉันเป็นห่วงไปถึงไหนกันแทมิน?

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

ถ้ากลับไปอีกครั้ง เธอจะโอบกอดฉันมั้ย? ฉันคิดถึงมันแทบตาย อ้อมแขนของเธอมันอุ่นกว่าใครอื่น..เธอรู้รึเปล่า?

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

หรือว่า..

 

 

เบื่อฉันแล้วหรือ?

 

 

งานยุ่งไปใช่ไหม?

 

 

ไม่มีเวลาให้ใช่ไหม?

 

 

ไม่เคยเอาใจนายใช่ไหม?

 

 

แตกต่างกันมากเกินไปใช่ไหม?

 

 

ไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงรุ่นเดียวกันที่เสนอตัวมาให้นายเลือกใช่ไหม?

 

 

นายถึงได้..หายไป..อย่างนี้

 

 

 

 

 

 

คิดได้เพียงเท่านี้ก็ให้คนตัวเล็กทั้งอารมณ์เสีย ทั้งโกรธ ทั้งงอน ทั้งโมโห หลากหลายความรู้สึกประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน

 

 

 

จนสุดท้ายน้ำใสๆก็พากันไหลออกจากดวงตาเรียวรีอย่างห้ามไม่อยู่

 

 

 

 

 

 

 

..แทมิน ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน..

 

 

นายจะไม่ทิ้งฉันไปใช่ไหม?

 

 

จะยังเหมือนเดิมอยู่ใช่ไหม?

 

 

 

 

 

หรือว่าที่จริงแล้ว..

 

 

 

 

 

..การกระทำที่เราทำไป ไม่ได้สื่อให้นายรู้เลยหรือ ว่าเราคิดถึงนายแค่ไหน?..

 

 

 

ว่าเรา..รักนายแค่ไหน?

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

แล้ว..ถ้อยคำจากวันเหงาๆ ฉันจะกระซิบเบาๆ ว่าทุกข้อความที่ส่งไปนั้นคือ ความจริงที่ย้ำว่า..

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก..

 

 

“ครับๆ มาแล้วครับ”

 

 

คีย์เดินแกมวิ่งไปเปิดประตูห้องเช่าเล็กๆออกอย่างงุนงง ใครกันมาเคาะประตูหาคนอื่นดึกดื่นป่านนี้? ถ้าไม่มีธุระสำคัญจะเอาไม้เบสบอลตีให้หัวขาดเลย!!

 

 

 

 

 

“สวัสดีครับ~!!”

 

 

 

 

 

สิ่งที่ได้เห็นทำเอาคีย์อ้าปากค้าง และคงจะหุบไม่ลงไปอีกนานถ้าไม่ได้เครื่องมือเตือนสติเป็นสัมผัสอ่อนโยนจากริมฝีปากปากนิ่มๆของคนรักหน้าทะเล้น..

 

 

 

อ่อนโยน ทะนุถนอม อย่างที่เคยเป็นมาเสมอ ไม่เปลี่ยนแปลง

 

 

 

 

 

 

จูบของแทมินไม่ได้เร่าร้อน หวือหวาอะไรมากมาย

 

 

แต่ก็ทำให้คนในอ้อมกอดสามารถตัวสั่น เรี่ยวแรงที่มีอยู่ หดหายไปได้ไม่น้อย

 

 

เพราะทุกความรู้สึกที่ถูกกลั่นกรองออกมา เพื่อถ่ายทอดผ่านจูบรสหวานฉ่ำนั้น

 

 

 

 

 

แทมินกำลังตอบคำถามทั้งหมดในใจคีย์ โดยที่ไม่มีใครต้องเสียเวลาเอ่ยปากพูดเลยแม้สักคำเดียว..

 

 

 

 

 

 

ปากแดงๆถูกประทับลงด้วยสัมผัสอ่อนโยน นุ่มนวล จากคนตัวโตกว่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลายต่อหลายครั้ง จนเกือบจะยืนไมอยู่ ต้องใช้มือบางเกาะไหล่เจ้าเด็กตัวแสบเอาไว้อย่างคนไร้เรี่ยวแรงเมื่อตอนอีกฝ่ายถอนจูบออก

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

ฉันและเธอ เราจะมีกันเสมอ อย่าห่วงเลย ฉันคิดถึงเธอ..ตลอดเวลา

 

 

กับคำว่าฉันและเธอ ยิ่งไกลยิ่งรู้คุณค่า ยิ่งผ่านเวลายิ่งทำให้มันมีความหมาย..

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

ใบหน้าที่คิดถึงอยู่เสมอ กรุ่นกลิ่นกายของคนรักที่โหยหา ตอนนี้..อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

 

 

ทุกองค์ประกอบที่รวมมาเป็นตัวคีย์ ทำให้แทมินอดใจไม่ไหว

 

 

อยากจะกอดแน่นๆ ให้จมหายไปกับอกกว้าง

 

 

อยากจะจูบหวานๆ จูบให้ขาดอากาศหายใจไปเลยยิ่งดี

 

 

 

 

 

ก็ใครใช้ให้น่ารักเสียขนาดนี้

 

 

ใครใช้ให้ขโมยหัวใจลี แทมินไปเก็บไว้กันล่ะ?

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

ฉันและเธอ เราจะมีกันเสมอ อย่าห่วงเลย ฉันคิดถึงเธอ..ตลอดเวลา

 

 

กับคำว่าฉันและเธอ ยิ่งไกลยิ่งรู้คุณค่า ยิ่งผ่านเวลายิ่งทำให้มันมีความหมาย..

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

ถัดจากจูบปลอบประโลมหวานๆ อ่อนโยนจนถึงที่สุด ให้คนตัวเล็กตายใจไปแล้ว ริมฝีปากอุ่นๆก็เริ่มไล่สัมผัสไปทั่วใบหน้าขาวสวยอย่างเอาแต่ใจ เริ่มจากกลีบปากสีแดงสดที่เริ่มจะช้ำ ปัดผ่านไปตามแนวแก้มใสที่เย็นเฉียบจากอุณหภูมิ กดริมฝีปากแรงๆบนปลายจมูกโด่ง เปลือกตาที่หลับพริ้ม และไล่กลับมายังพวงแก้มสีขาวอมชมพูอีกครั้ง และปิดท้ายที่ซอกคอหอมกรุ่น..

 

 

 

 

 

..กลิ่นหอม รสหวานที่คุ้นเคยของคนตัวบางตรงหน้านี้..

 

 

“หยุด..หยุดก่อน”

 

 

เสียงหวานและฝ่ามือบางที่ตีลงเบาๆตรงกลางของแผ่นหลังกว้างอย่างไร้เรี่ยวแรงเป็นสิ่งฉุดรั้งสติของแทมินให้กลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง

 

 

“หืม?”

 

 

แม้แต่ตอนที่ครางถามเบาๆ ไม่วายมือหนาก็ยังซุกซน เลิกเสื้อนอนตัวนิ่มของอีกฝ่ายขึ้นล้วงมือเข้าไปภายในอย่างเอาแต่ใจ

 

 

“เข้า..ห้อง..เข้าห้องเถอะนะ”

 

 

เสียงหวานออดอ้อนเอาใจ กอปรกับดวงตาหวานฉ่ำที่ฉายแววร้องขอเสียขนาดนั้น..

 

 

ให้มันได้อย่างนี้สิ อ้อนได้น่ารักเสียขนาดนี้ แล้วใครมันจะไปขัดใจได้ลง

 

 

 

 

 

สุดท้าย แทมินก็ต้องประคองคนตัวบางที่อ่อนยวบไร้เรี่ยวแรงอยู฿ในอ้อมกอด เข้าไปวางลงบนเตียงนุ่มสีขาวในห้องของเจ้าตัว..

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

ก็เพราะฉันคิดถึงเธอ..ตลอดเวลา

 

 

ฉันและเธอ..   ฉันคิดถึงเธอ เสมอมา..

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

“มาได้ยังไง”

 

 

คีย์ถามทันทีเมื่อถูกวางตัวลงบนเตียงนอนอย่างแผ่วเบา

 

 

“รัก..คิดถึงคีย์”

 

 

แทมินที่กำลังก้มลงถอดสลิปเปอร์ลายการ์ตูนให้คนตัวเล็กอยู่ เงยหน้าขึ้นตอบยิ้มๆ ดูก็รู้ว่าจะแกล้งให้อาย

 

 

“อะไร..เราไม่ได้ถามว่ามาทำไม ถามว่ามาได้ยังไง อย่ามาเบี่ยงประเด็นสิ”

 

 

คีย์ยังพยายามจะดุ แม้ว่าหน้าขาวๆจะแดงแปร๊ดไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ตามที

 

 

“นั่งเครื่องบินมา”

 

 

แทมินตอบอ้อนๆพลางเขยิบตัวเข้านั่งใกล้คนรักอีกนิด

 

 

“แล้วหายไปไหนมาตั้งสามสี่วัน รู้ไหมว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วง?”

 

 

คำถามถูกส่งออกจากปากแดงๆ พร้อมคิ้มเรียวที่ขมวดมุ่น

 

 

“ไม่รู้ ก็ไม่เห็นจะมีใครเป็นห่วงเลย”

 

 

แทมินตอบพลางล้มตัวลงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง

 

 

“ใครบอกว่าไม่มี เราก็เป็นห่วงนาย กระวนกระวายแค่ไหน ไม่รู้หรือ?”

 

 

คีย์ล้มตัวลงนอนตามคนรัก

 

 

“ผมรู้ว่าคีย์เป็นห่วง แต่คีย์..ไม่ใช่คนอื่นสำหรับผมสักหน่อยนี่นา เรา..ก็เหมือนคนๆเดียวกัน ไม่ใช่หรือ?”

 

 

นั่น..โดนย้อนเข้าให้ ให้คิมคีย์เปลี่ยนเรื่องได้ในทันที

 

 

“แล้ว..มาคนเดียวหรอ?”

 

 

คีย์ยังคงซักต่อ กะจะให้ขาวสะอาดกันเลยทีเดียว

 

 

“อือ ก็มีแค่ผมที่คิดถึงคีย์มากกว่าใคร ถึงใครจะตามมาด้วยก็ไม่ให้มาอยู่ดี เพราะมีแค่ผมที่เป็นแฟนคีย์ ทำไมต้องพาใครมาด้วย?”

 

 

“..”

 

 

คราวนี้คีย์กุนคนเก่งของเราก็ถึงคราวต้องเงียบบ้าง

 

 

 

 

เด็กอะไร..พูดมาได้ ไม่รู้จักอายบ้างเลย

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

กับคำว่าฉันและเธอ ยิ่งไกลยิ่งรู้คุณค่า ยิ่งผ่านเวลายิ่งทำให้มันมีความหมาย..

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 

 

 

 

 

ยังไม่ทันได้ถาม ได้ซักอะไรกันต่อ แทมินก็พลิกตัวขึ้นคร่อมคีย์เอาไว้ ให้คนตัวขาวต้องเงยหน้าขึ้นรับจูบหวานๆจากผู้ชายคนเดิม คนเดียวที่ทำแบบนี้กับคีย์ได้ตลอดเวลา..

 

 

 

 

 

 

..ผู้ชายที่คีย์รัก..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..ลี แทมิน..

 

 

 

 

 

 

 เม้นค่ะๆ*


แล้วไว้เจอกันเรื่องหน้าเน้าะ